Sweating

26 april

Om bij de volgende locatie te komen moesten we de hele weg over de dirt road weer terug nemen. De eerste 10 km was het nodig dat de meesten gingen fietsen, zodat er geen fietsen op het dak hoefden. Alleen Nol, Ineke en ik gingen gelijk met de truck mee. Onze fietsen konden even beneden in de truck. We vertrokken later dan de rest en toen we bij de groep kwamen stond de groep stil en wees. Een grote olifant stond aan de andere kant van het pad, wapperende oren. De truck ging tussen de groep en de olifant staan en reed stapvoets door. De olifant deed een paar stappen terug en zag de fietsers niet meer. Toen we ver genoeg waren fietsten de anderen verder en reden wij langzaam achter ze aan. Toen er geen laaghangende takken meer waren werden de fietsen naar boven gehesen en reden we 60 km verder, de dirt road af en een stuk de ge-asfalteerde, redelijk drukke weg op. 

We stopten, de fietsen eraf en we konden gaan fietsen. Over 25 km zou de truck er weer zijn en was er wat te eten en te drinken. De eerste 10 km gingen lekker smoothly, veel dalinkjes, wat stijgingen. Trucks denderden langs ons, maar de vluchtstrook was redelijk breed. Zingend, zwaaiend naar de vele vrolijke mensen, die riepen: “Hello, how are you?” of “Hello, what is your name?” De truck kwam langs. Maar daarna kwam het klimmen. En niet zo’n beetje ook. Soms klimmetjes van 11%. En dan die trucks ernaast, die ook amper omhoog kwamen. En het was heel erg heet. Echt best gevaarlijke punten. Trucks kwamen van rechts, trucks achter me, alles reed langzaam. Op een bepaald punt reden truck en ik even hard, ongeveer 5 km/uur.

Het was zwaar, maar het ging en ik vond het tóch tof! Onze bus reed terug, die had waarschijnlijk doorgekregen dat iemand hem nodig had. Later reed ie me weer achterop, ging langzamer, kwam naast me. Ik stak mijn duim op, Paul stak zijn duim op en reed toen verder. Toen ik bij de lunch-plek kwam werd ik opgewacht door wat juichende mensen. Bleek dat de bus er 6 opgepikt hadden, die verder fietsen niet meer zagen zitten. Was ik toch wel weer trots!

We kregen drie opties: vanaf daar met de truck mee of nog 20 km verder fietsen of nog 40 km verder fietsen. Ik koos voor optie 2, nam een snelle lunch en stapte als eerste op de fiets. 20 km later was ik nu eens niet de laatste die aankwam. Mensen complimenteerden me. Duidelijk had iedereen de indruk gekregen dat ik niet kan fietsen en ik had al geschreven dat ik me er niets van aantrek van wat anderen vinden........ach ach, was dat maar waar.

Het laatste stuk zaten we allen in de bus, ook de 3 échte fietsers: Johan, Michiel en Cees en kwamen we aan bij dit hotel. De entree is  prachtig en veelbelovend, net als de tuin. De kamers lijken op het eerste gezicht fantastisch. De gebreken vallen alras op: geen gordijntjes voor het badkamerraam, dus de overburen (bij mij Annemieke) en degenen die langslopen kunnen iedereen zien douchen. De badkamer had geen deur. En een lekkere douche was het niet echt. Wij zijn de enige gasten (22 in totaal), maar ze waren ‘out of towels’. Het maakt echt niet uit, het is gewoon heel grappig en het is Afrika. Ook leert het dat kamperen nog steeds het lekkerste is.

Én: het eten was héérlijk! 

Voor mij fijn: mijn zelfvertrouwen is terug!