Kaapstad

Die eerste avond in Kaapstad gingen we met elkaar Thais eten. Keuze van Pascal, altijd als hij in Kaapstad komt gaat hij Thais eten. Na het eten liepen we om ongeveer kwart voor elf met z’n 20-en terug naar het hotel. Michiel ook. Met z’n handen in z’n zakken. In z’n rechterzak z’n mobiel. En toen liep er ineens een ander iemand tussen de groep, zette z’n voet naast die van Michiel, pakte Michiel bij de enkel en vroeg: “welke maat schoen heb jij?” In een reflex haalde Michiel zijn handen uit zijn zakken en onmiddellijk haalde zijn buurman de mobiel uit Michiel zijn zak. Gelukkig was Michiel alert en graaide z’n telefoon terug terwijl hij zei: “die is van mij!”

De volgende ochtend, onze eerste ochtend in Kaapstad, liepen Nol en Ineke in Longstreet. Ze werden benaderd door een keurige Zuid-Afrikaanse meneer. Meneer droeg een badge, waarop een naam stond en eveneens stond op de badge: ‘security’. Vertrouwenwekkend, toch? Deze meneer vertelde dat verderop de weg was afgezet en dat men daar een ‘walking permit’ nodig heeft. Het grote geluk was dat die meneer een apparaatje voor een bankpas bij zich had waarmee meteen een ‘walking permit’ te kopen was. Ik begreep dat Ineke het niet onmiddellijk zag zitten om zo’n permit te kopen, maar Nol voelde zich wel veilig. Misschien ook omdat er nog 2 ‘security mannen’ bijkwamen. Maar wat Nol en Ineke vergeten waren was dat zij, na de diefstal uit de tenten, hun pasje (later weer gevonden) geblokkeerd hadden. De machine, met daarin hun pasje, werkte dus niet. En natuurlijk was de weg nergens afgezet en was er nergens een ‘walking permit’ nodig.

Gisterenavond hebben we met een paar mensen gegeten, 10 minuten lopen hiervandaan. Toen we terugliepen werden we onmiddellijk soort van besprongen door een paar jongens, die zeiden dat ze prachtige Afrikaanse dingen wilden verkopen. Ik weet niet wat want ik negeer dit soort onbetrouwbare gasten bij voorkeur. Zeg zelfs niet: “no thank you” als het ‘s avonds laat is. Liep dus door, maar die gasten bleven maar zwaan-kleef-anen en op een gegeven moment werd ik het zat want het voelde natuurlijk helemaal niet goed. Begreep ook niet waarom een paar van ons maar beleefd bleven doen. En toen riep ik: “En nóú is het genoeg!! Opdonderen nu!!” De gassies dropen af en ik begreep, toen we weer in het hotel waren en bij Ton op het balkon zijn verjaardag vierden, dat men mij veel te onvriendelijk vond 😖 🤨!!! Nou ja, stelletje slappe happen, het was ook echt niet mijn bedoeling om vriendelijk  te zijn!!!

Kaapstad is helaas onveilig. Overal zie je mannen (en heel soms ook vrouwen) van de security. In uniformen. Maar ook met gele hesjes aan: straatbeveiligers. En die zijn dan weer niet echt. We worden gewaarschuwd door de receptionist in het hotel, door de streetart-artiest, die ons rondleidde. Door de taxichauffeur. Door de kelner. Door de beveiligers. ‘Let op je tas’, ‘Loop niet openlijk met je telefoon’, ‘Niet te veel geld in je portemonnee’, ‘Niet pinnen op straat, alleen bij een ATM, binnen’. ‘Vertrouw niemand, die je niet kent’

Iemand wil niet weten welke maat schoenen je hebt. Iemand wil je bankpasje om te skimmen, niet om je een ‘walking permit’ te verkopen. Iemand wil je ‘s avonds geen houten girafje verkopen als ie achter je aan en naast je loopt, hij scant waar je je telefoon hebt en waar je je geld hebt. En dus: loop gedecideerd, kijk recht voor je uit. 

Kaapstad is mooi, het is jammer dat er zo veel frustratie is en dat dit het gevolg is. Er staan hier waanzinnige villa’s met uitzicht op zee en eigen zwembaden. Ontzettende rijkdom. En in de straten liggen mensen onder dekens, of scheuren met 1 been in een rolstoel tussen het drukke verkeer, of lopen in vieze lompen met vieze gele hesjes aan en denken dan dat wij ze zien als ‘beveiligers’. Zoveel contrasten. Vandaag ga ik nog naar het District Six museum, waar de geschiedenis van de Apartheid wordt getoond. En naar de Slavery Lodge, waar de geschiedenis van de slavernij wordt getoond. Zo schrijnend allemaal. En dit kan ik allemaal doen. Ik heb het heel goed.

🚵‍♀️ ❤️ 💋