Springbok

De plaats Springbok, Zuid-Afrika, is wel een (deel van een) verhaaltje waard. We reden op 22 mei Springbok binnen. Het laatste deel van de rit ging per truck. We zagen een berg en daar tegenaan (dus aan de noordkant) waren huizen gebouwd: Springbok. Maar we reden door en kwamen aan de andere kant van de berg en ook daar waren allemaal huizen. Maar ook een grote mall!! We riepen uit: “ ‘n Superspar!! ‘n Sportshop!! Oh...een KFC!!!” Ik denk dat ook anderen het plan hadden de mall te bezoeken. Dat ging niet door, het was half 5, we moesten nog naar onze kamers en de winkels sloten om 5 uur.

We kwamen bij ‘onze’ Springbok Lodges. Dat betekende dat we bij een aantal huizen in de Kerkstraat (met ‘n echte Christelijke kerk, die helaas helaas elk half uur beierde dag en nacht) aankwamen. Er werden sleutels op de grond gelegd en op die manier kozen we onze kamers. Ik had kamer 49. En die kamer bleek helemaal aan het eind, bovenaan, van de straat. In ‘mijn’ huis waren 4 kamers. In de andere kamers waren 3 stellen van de groep. We kwamen bij ons huis en moesten eerst het hek vóór de voordeur met een sleutel openen.Dan de voordeur van het slot. Toen we binnen waren moesten de deuren weer op slot gedaan worden. 4 Deuren in de gang, de achterste kwam uit in mijn kamer. Een 2-persoonsbed, en in een aangrenzende kamer nog 2 bedden. Er was een ‘lekkere’ bank, een bureautje, een plank met daarop een waterkoker en 4 kopjes met lepeltjes en theezakjes en oploskoffie en suiker en poedermelk. De ijskast stond (leeg) open. Er was een badkamertje met douche, wasbak en wc. En twee stukjes zeep en 2 handdoeken. De ramen in de badkamer en de twee kamers hadden van dat glas met profiel, waar je niet doorheen kon kijken. Achter die ramen (vanuit de kamers gezien) zaten stevige tralies. Het huis was goed beveiligd. 

Alles in het dorp leek goed beveiligd. Voor alle deuren een extra stevig traliehek. Voor alle ramen tralies. Voor alle huizen hekken. Op de hekken gedraaid prikkeldraad, zodat iemand het niet in z’n hoofd zou halen eroverheen te klimmen. In plaats van een veilig gevoel voelde het juist onveilig. ‘s Avonds gingen we met z’n allen ergens eten. Toen we teruggingen bleek dat ik het laatste, donkere, stuk alleen zou moeten naar mijn huis. Samen met mijn hippo-verjagers Michiel en Johan wachtte ik tot er huisgenoten kwamen om samen mee op te lopen. Samen met Ineke en Nol liep ik naar ons huis. We ontsloten hek en deur, deden beide achter ons weer op slot. In mijn kamer ging ik toch even kijken of er geen onverlaat zich toegang had verschaft tot mijn kamer. Dat bleek niet zo te zijn.

Moses sliep die nacht in de bus, hij was de bewaker.

In Springbok liep politie en beveiligers, maar wie je het gevoel van ‘veilig zijn’ moest geven is in Springbok niet duidelijk. Dit is Zuid-Afrika.