Wát ‘n dag!

Warburg - Hamm Münden 58 km

Toen we klaar stonden om te vertrekken, na onze welverdiende vrije dag, bleek Anita haar tweede lekke band te hebben. De eerste was in Millingen. Dus moesten we eerst weer aan de bandenslag. Gelukkig weer de voorband, wiel eruit, band er uit. Het leek beter de nieuwe binnenband er in te leggen. Terwijl Anita met het inleggen aan de gang ging checkte ik de ‘oude’ binnenband. Het gaatje was niet direct te horen/voelen, dus band mee naar de wasbak in de keuken. Daar kwam ook iemand, die alleen te fiets was naar Praag, we hadden de vorige avond even met hem gepraat. Het kleine gaatje bleek bij het oude plakkertje te zitten, waarschijnlijk door de extreme hitte een beetje losgelaten.

De nieuwe binnenband geïnstalleerd en we konden op weg. Het eerste deel fietsen was mooi. Licht glooiend, soms een wat pittiger stukje, maar kom op, dát konden we!! Maar toen!!! Nadat we wat gegeten hadden op een bankje, met een fantastisch uitzicht....tóén waren er alleen nog maar vreselijke klotepaden. ‘Een bospad’ heette dat in het boekje. Okee....ga je nu daar even wat bij voorstellen: een bospad. Ten eerste: in het bos! Ten tweede: ík zie dan een donkerrood pad met stevig zand, misschien lichtelijk glooiend voor me. Níét een pad gevuld met grijze scherpe stenen dat sterk omhooggaat en sterk naar beneden. Het bos is verdwenen, dat ligt in grote boomstammen gestapeld naast het pad. En ik heb het echt niet over 1 km. Of 2 km. Nee, ik heb het over zeker 10 km pad met bochten en kuilen en ruime moeilijk te overbruggen hoogteverschillen. Nergens een aanwijzing of we op het juiste pad zaten. En hele grote stukken absoluut niet te fietsen. Daar zeulden we met onze zwaarbepakte fietsen. Eindelijk eindelijk bij een geasfalteerde weg, die we over moesten steken. En een ‘Praagstickertje’!!! We zaten goed!!! Maar dit bleek helemaal niet het einde van de ellende te zijn, de barre rottocht ging gewoon door. 

Natuurlijk, uiteindelijk kwamen we er. Een camping midden in een dorp. Zo’n dorp geheel gevuld met van die vakwerkhuizen, die ik zo lelijk vond. Maar eigenlijk nu niet meer zo heel erg lelijk. En we konden zo het dorp in lopen, het was er gezellig, leuke terrasjes.

Maar het bleek ook allemaal teleurstellend verlopen te zijn voor mijn medereizigster. Ze werd onzeker van deze zware dag. Ze begon zich af te vragen of dit soort trips wel iets voor haar is. Later vertelde ze me dat het haar ook wel weer wat zekerder maakte toen ik haar uitlegde dat ik het ook een lelijk rotstuk vond. Dat deze fietsdag echt niet representatief is voor een fietsvakantiedag. De omgeving was heel lang heel lelijk. We zouden het gewoon een paar dagen aankijken.