Over het water

Toen we maandag terugreden vanuit Piermont, Elise en ik, zagen we boten van de Circle Line met vrolijke toeristen over de Hudson varen. “Heb jij wel eens een tocht met de Circle Line gemaakt?” vroeg Elise. “Nee, maar het lijkt me geweldig!!” NYC zien vanaf het water, super natuurlijk. “Zullen we dat morgen doen?” “JAAA!!!” Kijk, nu word ík enthousiast.

Toen we thuis waren gingen we gelijk het internet op. $40 per persoon. Nou, echt niet, dat gaan we niet doen. En tóén ontdekten we de ferry’s! We werden ál enthousiaster. We zouden de volgende dag gaan ferry-hoppen. Er waren zóveel opties. We printten alle opties van de oostkant van NYC uit en maakten een schema. Natúúrlijk hielden we ons totaal niet aan het schema. We hadden ‘s morgens echt geen zin om om half 10 de deur uit te scheuren, de subway te nemen naar WallStreet Pier11 om om kwart over 10 de eerste ferry te nemen. We deden het rustig aan, gingen tegen 11 uur de deur uit, liepen de 3 mijl naar de pier en namen de ferry naar Rockaway. Een tocht van bijna een uur en dat gewoon voor een enkeltje $2,75. 

In Rockaway stond een shuttlebus klaar. We hadden eigenlijk geen idee waar we naar toe gingen, de driver zei iets van: ‘into the 130’s  maar wat dat dan verder betekende, geen flauw idee. Er waren nog een paar andere mensen in het busje. Men vroeg aan elkaar: ”weet jij waar we heen gaan?” Op één man na wist niemand het. Die ene man kon wel iets vertellen en we stapten uit vlakbij het strand.

In Rockaway waren we op het strand, liepen we door dit stille dorp, lunchten we lekker in een pub, speelden daar ‘ons’ spel en namen de tijd om terug te lopen naar de ferry. 

Om kwart over 4 hadden we de ferry terug. Bij pier 11 besloten we terug te lopen naar huis (12th street, between 1st and 2nd) langs het water. Om 7 uur waren we thuis, met spierpijn en pijnlijke voeten. Maar.....we hadden die dag bijna 13 km gelopen, 21000 stappen en 6 verdiepingen (dat laatste geldt voor mij omdat ik niet in de lift durf)

Het geplande bezoek aan het jazzcafé lieten we voorbij gaan. We aten met z’n 4-en, ook met dochter Caroline, bij John’s (chique Italiaan hiernaast) en speelden misschien wel weer ons laatste spel van deze trip....