Naar Iguazú?

Wat opviel in Buenos Aires was de grote hoeveelheid politie, overal in de stad. Bij gebouwen, zoals het teatro Colón, stonden ze bijvoorbeeld bij de ingangen. In de calle de Florida op de hoeken van de straten. Ze liepen niet gemoedelijk rond, zoals je dat in Amsterdam bijvoorbeeld ziet, maar keken serieus voor zich uit in hun kogelvrije vesten.

Ook natuurlijk bij en op het vliegveld. We waren ruim op tijd, gingen achter de controle nog wat door de winkeltjes, kochten broodjes voor in het vliegtuig en gingen hele vieze koffie drinken. Om 13.10uur konden we boarden. Dia en ik zaten bijna vooraan, seats 3A en 3B. Toen we eindelijk allemaal in het vliegtuig zaten viel het op dat de trap maar bleef staan en dat er op een gegeven moment politie buiten kwam. Ene Diego werd in het vliegtuig omgeroepen. Maar Diego reageerde niet. Twee politieagenten kwamen binnen en kwamen iemand ophalen. Vast Diego. Diego zag er wel wat raar uit. Hij had ietwat vreemde kleren aan, had grote spierwitte watten in zijn oren en constant een grote glimlach op de mond. Buitengekomen werd hij ergens neergezet, politie erbij, maar ondertussen liep de politie ook drukdoende rond. En toen kwam er in het vliegtuig een lang verhaal, geheel in het Spaans, en begon men het vliegtuig te verlaten. Toen we aan de stewardes vroegen wat er aan de hand was vertelde ze dat een passagier (3x raden wie) gezegd had dat er een bom in het vliegtuig zat. En dat iedereen met zijn of haar handbagage het vliegtuig moest verlaten. Toen ging ik er ook maar uit.

Wij, de passagiers en niet Diego, die was naar een donker busje gebracht, werden weer met bussen naar de vertrekhal gebracht en werden ook daar bewaakt door de politie. We mochten niet buiten een bepaald gebied (we waren bij Puerto 1) komen. Door het raam zagen we dat ons vliegtuig weggesleept werd en aan de buitenkant van het vliegveld gebracht werd. Direct naast een benzinepomp....Vele mensen eromheen en vast ook er in. Bedrijvigheid voor de in functie zijnden en afwachten voor ons.

We konden weer boarden en werden nu met bussen, die langs de landingsbanen reden, naar ons vliegtuig gereden. Alle ruimkoffers stonden netjes naast elkaar buiten en de opdracht was met je boardingpas bij je koffer te staan. Omdat Dia en ik alleen handbagage hadden konden wij gelijk naar het witte busje lopen. In dat busje was een mobiele band, zodat de bagage hier nog een keer gescand kon worden. Sommige koffers moesten ook nog geopend worden.

Eindelijk was de procedure beëindigd. Buiten stonden nog twee verlate koffers. Binnen werd ‘Marcella o Marcello....’ omgeroepen. Er kwam geen reactie. De trap ging weg, de deuren gingen dicht. We taxi-den naar de landingsbaan (opstijgbaan...) en mochten opstijgen. Ruim vier uur later dan gepland landden we in Uguazu.

Een half uur later kwamen we bij ons hotel aan. Het lijkt hier wel het paradijs