Met de nieuwe groep

Op 4 mei ‘s morgens nog het dorp in en zo terechtgekomen bij een foto-expositie, waar ik liep te smullen van de práchtige foto’s van wilde dieren in Zimbabwe. Heb een hele mooie foto, afgedrukt op canvas, goed opgerold in een koker, gekocht. 

Om half 2 kregen we broodjes bij ons hotel en om kwart over 2 stonden de taxi’s klaar. Naar het vliegveld. Ging allemaal gesmeerd. Er kwam een klein vliegtuigje aan, 14 raampjes. Op mijn boardingpass stond als stoel 14D, maar dan had ik buiten moeten zitten, want links was A en rechts B en C. Ik ging op 10 A of zo zitten. Er zaten wat Koreanen, 2 Duitsers en wij, 12 Nederlanders in. We moesten zelfs wat beter verdeeld gaan zitten, voor de balans.

Een busje om ons op te pikken. Nu gingen we ‘de nieuwen’ ontmoeten. Ik ben best wel avontuurlijk, maar ik wilde geen nieuwen! Ik wilde onze ouwe groep. Die was vertrouwd. Uiteindelijk ontmoetten we de 9 nieuwe mensen bij het restaurant. Ik merk dat ik dan best beetje bokkig ben ‘bewijs je eerst maar voor ik me openstel’, zoiets heb ik dan over me. Gelukkig had ik Simone nog, die is vertrouwd en kwam bij me zitten. Man o man: een T-vormig gedekte tafel, waar wij met 24 mensen aan zaten. Simone en ik waren aan het eind van de tafel gaan zitten. Wát ‘n gekwek!!! Wát ‘n lawaai!!! Wat ben ik dan blij dat ik een kamer alleen heb!

Op 5 mei vertrek met de hele groep. Ik kon zo gauw niet wennen aan de nieuwe samenstelling. Ik zat naast Cees, deze eerste uren met z’n allen in de truck. De planning was om de laatste 55 km te fietsen, puur om de benen te strekken, de weg was druk en smal. Inmiddels weet ik het: ik kijk de kat uit de boom en ik ben een bangeschijterd. Ik vond de weg te druk, geen vluchtstrook, niet fijn. Ik wilde niet fietsen. Na 6 km stapte ook Astrid in. Paul bleef de hele weg met de truck achter de 4 laatsten rijden. 

En toen kwam de politie, met knipperende lichten. De 4 fietsers werden gestopt. Paul stapte uit. Wat gebabbel over en weer en uiteindelijk reed de politiewagen voor en wij achter.

Bij het avondeten kende ik mezelf bijna niet terug. Ik zat stilletjes in de kring en voelde me niet thuis. Had er een hard hoofd in: zo vond ik het niet meer leuk. En toen sprak ik mezelf maar eens toe. Ik zat in m’n tent, aan het eind van het terrein en vond dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik liep terug en stelde me open. Nou ja, zo werkte het ook niet, maar ik kreeg er vertrouwen in.

We kampeerden die nacht op het terrein van Erica. De volgende ochtend, ik kwam net uit de badkamer, kwam Michiel naar me toe. ‘Is jouw tent nog heel?’ Ja, mijn tent was nog heel, maar de tenten van de anderen, die vlak bij ons stonden: Nol en Ineke, Lieven en Patricia en Erik en Simone waren kapot gesneden en er waren dingen uit de tenten gehaald. Vooral de tent van Nol en Ineke (onze senioren, 76 en 74 jaar oud) was te pakken genomen: aan alle 4 de kanten zaten scheuren. Ja, in de nacht. Terwijl ze sliepen. Hoe was het mogelijk??? We waren zo’n eind van de bewoonde wereld.

Creditcards en betaalpassen werden geblokkeerd. Lieven had 400 euro contant in zijn portefeuille in zijn broek: weg. Grote schrik. Later werden wat dingen teruggevonden, maar niet alles. Geen politie erbij, was het voorstel van Pascal. We zouden een dag met z’n allen op het bureau zitten en het zou niets opleveren. Ja, Namibië is anders. Niet het gemoedelijke van Zim en Zam. Hier moet je oppassen en opletten.

We vertrokken op de fiets richting Etoscha National Park. Na 55 km (1 stop tussendoor) zouden we de truck in. In het park zelf mag je niet fietsen, daar lopen de wilde dieren. 

Fietsen, met wie? Ik miste mijn fietsmaatje. Maar geleidelijk aan kwam ik bij een groep terecht van in totaal 9 fietsers, die ook zo nu en dan wilden stoppen voor een fotomoment of gewoon om even op elkaar te wachten. Hè, gelukkig, het werd weer leuk!! Er werd niet gejakkerd, er werd gewoon gefietst.

Ach natuurlijk wordt het weer leuk.

Door het park, naar het kamp. We zagen heel veel dieren. Onnoemelijk veel springbokjes. Zó mooi. Maar ook een leeuw en vele olifanten, en een hyena en een nijlpaard en zebra’s en, o gelukkig, giraffen. Toen we in het kamp waren, waar de dieren dus niet konden komen, werd ons verzocht naar de ‘waterhole’ te gaan: de truck moest afgeladen worden of zo en zo konden wij dieren zien die water kwamen drinken. FANTASTISCH!!! Natuurlijk weer die giga olifanten, met kleintjes. En ook zebra’s en de springbokjes. We zaten het allemaal in ons op te nemen, alles in stilte. En alweer: wát genieten!!!!