Bush camp 1

Om 8 uur fietsten we weg. In colonne, eerst de stad uit. Stukje snelweg, dan er weer af, een drukke weg oversteken en toen waren we op een van de drie wegen naar Swakopmund. Het eerste deel was nog wat druk, maar na het hospitaal was het een heerlijke weg. Heel veel stijgen en dalen, lange stukken klimmen van 5 á 6 procent, maar het was heel goed te doen. Ik werd erg optimistisch: ik zou misschien de geplande 100 km wel kunnen halen zo.

Maar ik vergat wat...Pascal had al gezegd dat de weg na zo’n 25 km een gravelweg zou worden. En inderdaad, shit, na 28 km veranderde de weg van een perfecte asfaltweg in een onbetrouwbare zand- keien- mul zand pad. Ik verbeet mezelf, ik wilde zo graag doorfietsen. Maar de hellingen bleven en na 1,5 km moest ik afstappen. Verdamme, verdamme, verdamme. M’n schouders gloeiden, pijn! Ik moest lopen en vroeg me af of ik toch op de een of andere manier kon leren wennen aan deze manier van fietsen. Moest ik gewoon even doorbijten? Het laatste stukje naar de bus lukte het te fietsten. Pascal besprak met me dat deze weg de komende 130 km zo zou blijven: mul, gravel. Het was waarschijnlijk voor mij het beste om die 130 km niet te fietsen. Daarna zijn er minder heuvels en kan ik weer opstappen. Mijn hemel, ik voelde me wel ellendig. Totdat ik een idee kreeg: ik zou stukken gaan lopen. Bij elke pauze zou ik gaan lopen totdat de bus me weer achterop kwam. En dat heb ik gedaan. Wát ‘n rust en wát ‘n verschrikkelijk mooie wandeling. De bergen in de verte, veel vogeltjes, wat was dit ook mooi! Op deze manier heb ik de ene dag 11 km en de andere dag 12 km gelopen.

2 nachten bushcamp! En dat betekende weer waanzinnige zonsondergangen. Er was geen ander licht dan onze hoofdlampjes en het kampvuur. Het betekende natuurlijk ook: geen voorzieningen, behalve voor elke tent een fles met anderhalf liter ‘danger-water’, oftewel: waswater en geen drinkwater. Sommigen bouwden een douche. 

De maan was een sikkeltje. Maar wel gek: elke dag werd het sikkeltje groter, terwijl de punten naar rechts staan. Bij ons betekent dat afnemende maan, en bij afnemende maan wordt bij ons het sikkeltje juist kleiner. Nu ik weer internet heb weet ik dat dat op het zuidelijk halfrond dus precies anders gezien wordt. Hier kijken we anders tegen de maan aan en zien we het andersom. Dat was me nooit eerder opgevallen. Dus de zon staat midden op de dag in het noorden en we zien ook de maan anders (evenals natuurlijk de andere hemellichamen)

Het is inmiddels zaterdagavond 11 mei. We zijn vanmiddag aangekomen in Swakopmund. Heel veel lekke banden later. Sommigen hadden wel 5 lekke banden op 1 dag. Er zitten hele gemene doorntjes op de weg en naast de weg. Zelf had ik vannacht een lek luchtbed. Dat slaapt niet lekker ... 🤨 Op mijn hotelkamer heb ik inmiddels 1 gaatje gevonden en geplakt. Morgenochtend kan ik ‘m opblazen en zien of het maar 1 gaatje is.

Dit kale dorp schijnt een overheersend Duits dorp te zijn. Het ligt aan het eind van de woestijn, aan de oceaan. Morgen zijn we ‘vrij’, ga ik es even zien of er een lekkere cappuccino en apfelstrudel te vinden is.

Én: ik heb vanmorgen 65 km gefietst!! Op de reserve mountainbike. Wát ‘n verschil met mijn ouwe getrouwe idworx! Ik had grip op de weg, ik schoot vooruit!! Ik was blij, voelde me de hemel te rijk, ik kon weer fietsen!! En dan ook nog door de woestijn. Het is vast saai voor jullie om dat constant te horen, maar het is allemaal zo mooi!