De l’eau?

Elke dag vertrek ik met mijn 2 bidons gevuld met water. In 1 bidon kan 0,8 liter. En onderweg drink ik zo veel dat de bidons bijgevuld moeten worden. Als de tweede bidon nog half vol is begin ik met rondkijken naar een mogelijkheid hiervoor. Het wordt zo goed als altijd bij een huis of bij een café. En ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand mijn bidons niet wilde vullen.

TOT VANDAAG!!!

Ik fietste door een dorp, doodse stilte, luiken gesloten, niemand in de tuin om te sproeien of met anderen een glas te drinken. Maar aan het einde van het dorp stond een modern huis en er was net een auto aangekomen, die voor de garagedeur stopte. Een vrouw stapte uit. Ik stond bij het tuinhekje en hield de lege bidon op. ‘Bonjour Madame! Avez vous de l’eau pour moi, s’îl vous plait?’ vroeg ik.

De vrouw antwoordde en het klonk alsof ze weigerde ‘er was niemand thuis’. Zo klónk het. Maar mijn Frans is beperkt en ik dacht: ’ze zegt natuurlijk: ‘o ja, zéker! Natúúrlijk! Zoiets weiger je toch niet? Weet u, ik ga even naar binnen en dan doe ik de deur dicht, maar ik kom zo weer naar buiten en dan neem ik uw bidons aan en vul ik ze met alle liefde beide met kristalhelder fris water. Dat is geen enkele moeite. Ik doe dat heel graag voor u. Heeft u heel even?’ Toen de deur achter haar dichtging zette ik de lege bidon in de houder en nam ik wat slokken uit de andere. Toen ging de garagedeur open en de vrouw kwam naar buiten. Maar niet om de bidons aan te nemen. Nee, ze klonk als een boos iemand en het klonk alsof ze zei: ‘Mevrouw, ik heb u toch gezegd dat ik geen water voor u heb?!!’ en ze ging in haar auto zitten, reed de garage binnen en de garagedeur ging dicht. Ik keek nog even naar de dichte deuren, zette de nog niet helemaal lege bidon in de houder en fietste verder...