Mijn kleine vakantie

Zondag, alweer 2 dagen geleden, kwam ik best vroeg in de middag aan in Poitiers. Mijn eerste missie, toen ik ingecheckt was in de Ibis-gare, was langs de door mij uitgezochte fietsenmaker lopen om te kijken of deze winkel me in aanblik net zo goed zou bevallen als via de website.

Zeker wel!!

Daarna klom ik naar boven, die kuiten van mij zullen inmiddels wel giga ballon proporties aangenomen hebben. 

Wat me vooral opviel in Poitiers is dat er, behalve in de parken, geen boom te zien is. Kaal!!!

Lekker stokbroodje met chorizo-très-fort gegeten om even wat bodem te krijgen voor de, aan mijzelf beloofde, Affligem Blondes. Wilde later niet te veel waggelen. Moest nog naar beneden komen.

Naar beneden bleek voornamelijk met trappen te gaan. En zo kwam ik uit bij het station. En daar waren nogal veel wat onbestemde figuren. Ach, ik ken ze wel, beetje wazig uit de ogen kijkend, handje op..wie weet kon ik daar nog wat muntjes in kwijt..... nou echt niet. Ik vond het niet de prettigste plek om te zijn.

De volgende ochtend, jullie weten het: nieuwe prachtige ketting en schitterend voorblad, illusie wat betreft mijn, nu dus vorige, fietsenmaker armer. Het grootste deel van de ochtend bracht ik bij Philippe door. Daarna bagage opgehaald, op de fiets geïnstalleerd en naar het station gereden. Ik had een senioren (!!) ticket met gratis vervoer van de fiets naar Brive online gekocht. Had ruim de tijd, twee uur, voordat de trein vertrok. Ik ging nog even lunchen en een uur voor vertrek liep ik de stationshal binnen. Fiets mee in de trein vind ik altijd een uitdaging...geen leuke vaak, hoe kom ik op het perron en zo. Maar, ik was ruim op tijd, kon desnoods eerst de bagage naar beneden, daarna met hulp de fiets de trap af en bij het juiste perron alles weer in volgorde omhoog. En zo was het dus niet: het juiste perron zou 20 min van te voren doorgegeven worden op de monitoren. Ik hoopte op een wondertje: misschien werd het eerder doorgegeven. Mais non: 18 minuten voor vertrek kwam de aankondiging: ik moest naar Voie Z. Dus naar beneden en weer naar boven. Er was een liftje, op het stationsplein. Ik haastte me er naar toe. Toen ik bij de lift stond te wachten, ik had al op het knopje gedrukt, kwam er een wat wazig type aangeschuifeld. Hij keek naar me, z’n toch echt wel vieze haren hingen smoezelig over z’n gezicht. Het kijken van hem voelde als inschatting. En dat deed ik ook: inschatten. En ik wist zeker dat ik met deze man niet alleen in de lift zou gaan. De liftdeuren gingen open en ik maakte rechtsomkeerd. En toen werd het bedelen om hulp bij de trap. De tijd begon te dringen, want hulp bleek ver te zoeken. Senior of geen senior u zoekt het maar uit. Uiteindelijk kwam dan toch een assistent van de SNCF, die aanvankelijk negatief op mijn hulpvraag had gereageerd, wat geïrriteerd op me af en pakte de fiets aan de voorkant vast. Ik was inmiddels redelijk wanhopig. De voortassen had ik er net afgehaald. Ik pakte met mijn linkerhand de zware achterkant, waar de achtertassen en tent nog opzaten, in mijn rechterhand had ik de twee voortassen. Tja..dat ging dus niet echt goed. Zag me zo naar beneden kukelen. Gelukkig kwam er een lieve, wat oudere, man, die me hielp met het optillen van de achterkant van de fiets. Beneden lieten ze me gelukkig niet in de steek en tilden we gedrieën de fiets omhoog naar Voie Z, waar de trein bijna klaar was voor vetrek.  Ik bedankte de mannen met mijn allerliefste en dankbaarste glimlach. De man van de SNCF liet mij duidelijk weten, in herhaling, dat dit niet normaal was en dat hij dit eigenlijk niet hoefde te doen en dat hij dit eigenlijk niet hoefde te doen enz enz. Maar ik was er en kon gelukkig de fiets zo de trein inrijden. En daar hoefde alleen maar alle bagage eraf en de fiets opgehangen te worden. En voor dat ophangen bleek ik weer hulp te moeten vragen (tja....senior, hè), maar dat was geen probleem.

In Brive stond Lammert op het perron, zo leuk!! Renée en KoertYann waren bij de auto op het parkeerterrein. En nu kampeer ik dus een paar dagen in Grolejac.