Naar El Calten

Vandaag gaan we weer verder: we gaan vliegen naar El Calafate en bussen van daar naar El Calten. De vlucht staat gepland om half 11, aankomst El Calafate om half 1 en om een uur of 4 in El CaltEn. Inchecken ging gesmeerd, Dia en ik konden nog net 1 plaatsje bij het raam bemachtigen, zo zouden we een fantastisch uitzicht op de Andes hebben. Een uurtje later.... Er werd bekend gemaakt dat onze vlucht gecancelled was. Had te maken met het vreselijk slechte weer in Buenos Aires (denk aan de voetbalwedstrijd River-Boca, die óók niet doorging) én met een staking. De eerstvolgende optie om met het vliegtuig in El Calafate te komen zou woensdag worden, wel of niet via Buenos Aires. 

Jeetje......??!!!.......Wat nu? Blijven in Bariloche was geen optie, ook niet omdat de hotels vol zouden zitten, maar dat niet alleen.

Hoe dan in El Calten te komen? Met de bus? De Andes door? 1500 km in de bus? Dat zal toch wel zo’n 24 uur gaan duren. Klinkt ook niet echt aanlokkelijk. Overleg, voors en tegens. Eigenlijk duurde het niet zo lang voordat  de beslissing was genomen: we wilden met een bus, dat zou ons dan 1 vakantiedag kosten.

Wel wilden we een grote bus. Een bus waar iedereen twee stoelen kon nemen, zodat we ruimte hadden en mogelijk ook nog konden slapen. We, een paar groepsgenoten en ik, kwamen met geweldige ideeën om de tijd te doden: iedereen, die dat wilde, zou iets kunnen vertellen over een hobby of interesse. We zouden ook een klaverjastoernooi houden. Ik ging gauw ‘cartas para poker’ kopen. Ondertussen ging Vicky, de reisbegeleidster, de bus regelen, de tickets cancelen en regelen dat de ingecheckte koffers opgehaald konden worden.

Om 15 uur was alles geregeld, een klein busje haalde ons op, bracht ons naar de grote bus, waar de 2 gecharterde chauffeurs ook aan kwamen. Om 15.40uur reden we weg in de grote bus. Wat ‘n trip. Het begon al goed: grote onweersbui, sneeuw, wind. In Esquel gingen we dineren, toen we het restaurant om 11 uur verlieten waren we uitgelaten: zingend, dansend en lachend over straat. In de bus installeerden we ons, de nacht mocht beginnen.

Ik had me voorgesteld dat we heftige bergpassen zouden ‘nemen’, maar dat was niet zo. Ook het weer werd beter. Het werd gewoon een tocht over een lange lange lange weg, de RN40, met om de ongeveer 220 km een benzinepomp. Dat was alle vertier. Bij de pompen konden we naar de wc en om 9.30uur ‘s morgens konden we zelfs koffie drinken en soort van ontbijt eten.

Om 16 uur waren we bij het hotel in El Chalten. Niemand had onderhoudend verteld over zijn of haar hobby, geen klaverjasspel was gespeeld. We waren ietwat gaar, maar we waren er.