En een mysterieuze Ivo

Pilsen - Horovice 57 km, 11 augustus

Horovice - Karlstejn 40 km, 12 augustus

We besloten de laatste nacht van onze fietstrip, de nacht vóór Praag, ergens binnen te slapen.   De weersvoorspellingen waren slecht: regen, donder en bliksem hingen in de lucht. We vonden via airbnb een kamer bij Ivo in huis in Karlstejn, bekend om de prachtige omgeving en vergeet de burcht op de berg niet. Op de foto van airbnb stond Ivo, man van jaar of 60, vriendelijk gezicht, sikje en zo’n wit donzig hondje. Voor mij was het duidelijk: Ivo is homo.

Vertrekkend uit Horovice zagen we al de donkere regenwolken zich samenpakken. En zo gebeurde het ook overdag: heel veel regen. Gelukkig geen donder en bliksem. Maar we hoefden niet ver. We stopten in Revnice en ik belde Ivo, of we al konden komen en of hij mij een routebeschrijving kon geven. Ik had natuurlijk al mailcontact gehad en op de mail was zijn Engels perfect, geen vertaalmachine. Maar aan de telefoon was het andere koek. Uiteindelijk leken we er uit te komen. Het was nog wel een stukje weg en ergens moesten we bij een station het spoor over en direct daarna over een voetbrug over de Berounka. Tja, en toen was er weer es een opbreking, de 807e op deze trip. Niet echt, natuurlijk, 807, maar de 100 lijken we wel gehaald te hebben, de ene opbreking erger dan de andere. Deze opbreking betrof het spoor, er waren 5 stoere mannen, met oranje hesjes en die stonden bij de laatste (4e stel) rails en keken naar ons. En wij naar hen. Om hen heen veel stenen, makkelijk overlopen zat er niet in. Ze riepen wat naar ons en gebaarden. Wij konden er niet over, dat was duidelijk. Ik riep terug, in het Nederlands “wij staan hier met onze fietsen, we kunnen niet zomaar een trappetje af en een tunneltje door!!!!” Heftig gesticulerend, natuurlijk. Leek me duidelijk. Was het ook. Maar deze 5 stoere mannen, beresterk natuurlijk, haalden het niet in hun hoofd onze fietsen even op te pakken en over de berg stenen te tillen, wij moesten het zelf maar uitzoeken. Wij liepen dus maar naar de aangegeven plek, daar was een trap naar beneden en naast de trap een stuk beton van 20 cm om je fiets mee te nemen. Steil naar beneden. In je eentje met je bepakte fiets naar beneden was niet te doen. Met z’n 2-en kon, maar het leek wel een circusact. Beneden stonden 6 mannelijke 20-ers. En nee hoor, denk maar niet dat ze een poot uitstaken of aanboden even te helpen. Ook deze niet. En natuurlijk lukte het ons, maar hoeveel makkelijker en prettiger was het geweest als iemand ons even de twee trappen naar beneden en de andere trap omhoog had geholpen.

Boven de rivier langs, de burcht die ons van nog hoger toelachte, wij peddelden door. Uiteindelijk, na nog 2 telefoontjes, vonden we Ivo. En het hondje, dat ons keffend en springend verwelkomde. Ivo vertelde, zo’n beetje tussen andere welkomstzinnen in, dat hij kanker had gehad en dat twee weken geleden gebleken is dat het weer (of nog) in z’n lichaam zit. Wij lieten merken dat we begrepen dat deze kennis veel zorg betekent. Ondertussen tassen van de fietsen en de fietsen in de garage. Daar stonden ook 2 e-bikes. Van hem en z’n vrouw. Z’n vrouw?? Tja, kan natuurlijk, dus. Boven wees hij ons onze kamer, keffertje sprong en huppelde lustig mee, en vervolgens wees hij op een deur en vertelde dat dat de kamer van zijn zoon was. Zoon. 28 jaar.

En het regende en regende. Toch, om 4 uur, besloten we er uit te gaan. Regenpakken aan en langs de souvenirs winkels, waar praktisch niemand binnen was, langs lege restaurants, liepen we naar boven tot achter de kantelen van de burcht. Op zich mooie vergezichten: delen van de burcht en de bomen in de mist.

Weer naar beneden, het was tijd voor onze biertjes en eten in het restaurant, door Ivo aanbevolen. We liepen richting het station(netje), maar moesten we nou links van het spoor of rechts van het spoor zijn. Wij gokten op links. Een klein weggetje, geen huis. En daar, halverwege, stond een auto. Ik keek in de auto, er zat een man in. We keken elkaar aan. ‘Is dat Ivo?’ vroeg ik me af. Maar de man toonde geen teken van herkenning, dus ik sloeg mijn ogen neer. Bij het station bleek dat we verkeerd gegokt hadden en dus gingen we het donkere, wat vieze tunneltje door. Aan de andere kant was het restaurant. Heerlijk gegeten.

Om half 10 kwamen we weer bij het huis. Ivo (en hondje) kwamen ons beneden tegemoet. We begroetten elkaar. Hij vroeg of alles ok was. Wij vertelden dat we naar de burcht en daarna naar zijn aanbevolen restaurant waren geweest. “Ik zag jullie lopen” zei hij. “Was jij dat tóch, in die auto?” vroeg ik. “Ja, ik wachtte op mijn vrouw, die kwam met de trein” ??????????? Een man staat op een verlaten landweg, ongeveer 200 meter van een raar tunneltje, aan de verkeerde kant van het station, 500 meter van zijn huis, te wachten op zijn vrouw?????

Homoseksueel, vrouw, 28-jarige zoon?????? 

We hebben de slaapkamerdeur met de sleutel afgesloten.