Weer zo’n gekke dag

Na een fantastische nacht in mijn B&B (en dat had niets te maken met mijn buurman, maar alles met het lekkere bed en de prima omgeving), niet lekkere koffie bij het ontbijt, was ik de hele dag in opperbeste stemming. En ik heb me wat geklommen, een aantal keren moest ik echt de 9% overwinnen en mocht ik vloeken en kon ik niet zingen van de inspanning. Ik kwam toch elke keer weer fietsend boven. Hoe vaak heb ik niet gedacht als ik tegen de komende klimfase aankeek: ‘ die haal ik niet!’, maar gelukkig haalde ik ‘m wel. Want reken maar dat zo’n zwaar beladen fiets lopend omhoog duwen ook echt geen simpele zaak is. En ik blééf maar een goed humeur houden. Ook toen er geen café’tje open was, geen restaurant me een lekker menu kon voorschotelen. Alle winkels dicht. Maar ik had m’n water, m’n brood en m’n kaas. Twee maal pauze met water, brood en kaas.

3 km vóór de afslag naar de camping, inmiddels 80 km getrapt, was er een café’tje open. Achter de bar zo’n lieve kwetsbare jongen, die me z’n Madeleine aanbood toen ik hem vroeg of er wat te eten was. Zo aten we gezellig samen onze Madeleines. Een grote (in de ogen van Fransen in ieder geval) blonde, blauwogige, aantrekkelijke, man kwam binnen. Hij keek naar mij en zei (in het Frans): ‘ jij bent vast een Portugese’ ‘Nee, een Nederlandse’ Man verbaasd en toen pakte hij z’n id en liet me zien hoe hij heette, zijn achternaam was Dewanckele.

Het verhaal gaat door!!

3km verder moest ik naar rechts (zat inmiddels op 84 km) richting camping. Dat deed ik en bij de volgende splitsing ging ik naar google maps om zeker te weten dat ik goed ging. En.....shit.....daar stond dat de camping permanent gesloten was. Tja......wat nu? Volgende camping 16 km verder... Zag in het boekje geen hotel, maar dat zegt niet alles.

Ik fietste een stukje terug en sprak iemand aan. Ook al weer zo’n leuke lieve charmante jonge man (en daar sta ik met m’n buffie op m’n kop, waarover heen mijn helm en dit alles op mijn door de zon en de jaren zwaar gerimpelde hoofd), die alle tijd neemt en lief en aardig en vriendelijk is en iemand belt, die misschien weet of de camping idd gesloten is. En ja, dat is zo. ‘Hotel?’ vraag ik. ‘Nee, hier niet....’ ‘Oh, maar in St Léger-en-Yvelines is een heel goed hotel met hele aardige mensen en een hele goeie keuken’ Bleek 8 km oostwaarts te zijn, uit de route, maar kom op, gewoon de gok wagen.

Dus daar ging ik weer. Kom ik in St enz. En nu? Vragen...Hee, een supermarktje open. ‘Ja‘ wijst de man van de winkel. 300 meter verder is het hotel. Kom ik daar:  GESLOTEN!!! Loopt een eigenwijze oude baas aan wie ik vroeg hoe dat zat. ‘Fermé op zondag’ zegt hij. Ja zeg....nu weet ik het wel. Op een bel gedrukt. Gebeurt niks. Loop om het hotel heen en.....de deur gaat open!!! Opengedaan door de mooiste man van de dag. En hij en zijn vriend, baas, connectie vertellen me dat ik een kamer kan beslapen. Het restaurant is dicht, maar ik zou boodschappen kunnen doen in dat supermarktje en dan kan ik in de court van het hotel eten en mijn biertjes drinken!!!

De fiets wordt door de mannen naar binnen naar de ontbijtzaal gereden. ‘Ach, we zetten ‘m daar achterin, staat ie niet in de weg’..

En nu zit ik in de court en drink mijn biertjes en ik voel me echt super!

Wat ‘n geweldige dag!!