Nog steeds niet wijzer?

Soms denk ik wel eens dat ik wijs ben, maar vaak word ik weer met mezelf geconfronteerd. En dan weet ik dat ik heus niet wijs ben.

Vandaag was de tweede dag van de ontberingen, ook vandaag zou ik, na Chalons, weinig winkels en café’s tegenkomen. Het werden er precies 1 van elk. In l’Épine (15 km na de start) was het café, waar ik, onder de rook van de prachtige kerk, twee heerlijke koppen koffie dronk. En in Saint-Rémy-sur-Bussy was de winkel. Het was een Boulangerie E icer e. Er was brood te koop en limonade uit de koelkast. Ik had gehoopt op yoghurt, maar nee dus. Er stond ook een tafeltje met twee stoeltjes binnen en het was er lekker warm, dus ik kocht een halve baguette, een croissant en een blikje Fanta. De baguette bewaarde ik voor later, de croissant en het blikje nuttigde ik in de lekker warme winkel. Toen ik daar zo zat, een beetje de mensen die binnen kwamen bonjourde en de mensen die weggingen aurevoirde, kwamen er twee mij bekende fietsers langs: Bert en Annelies. Ook in die volgorde, Bert nam het initiatief en Annelies volgde. Ik had hun wat dagen geleden op een camping ontmoet en met hen van gedachten en plannen gewisseld. Bert houdt er van te vertellen hoeveel kilometers ze afgelegd hebben of af gaan leggen en wat hij allemaal gezien heeft (met de fiets) of nog gaat zien. Echt geïnteresseerd in de motivatie om te fietsen van een ander (bijvoorbeeld in die van mij) lijkt hij niet. Hij is wel erg uitbundig, joviaal en enthousiast. Dus toen hij mijn fiets voor de boulangerie zag draaide hij gelijk de straat over om mij enthousiast te begroeten. Annelies volgde en lachte blij mee. “Ik dácht wel dat we je nog eens tegen zouden komen!!!” riep hij enthousiast de winkel in. “Waar heb jij vannacht gestaan?” “Oh, in Châlons! Wij in Lettrée. Ik dacht dat jij daar ook naar toe zou gaan. Wij hebben er nu ook al weer 54 km opzitten“ Annelies knikte trots. “We gaan door naar Varennes“ (lezer: spreek dit op z’n onvervalst Hollands uit! Evenals Sjaalons, zie boven) , “maar misschien toch nog wel door, dat wordt dan bij elkaar zo’n 120 km. Ja, we zijn toen nog een nacht langer op de camping gebleven, maar ik dacht wel dat we je weer zouden zien. Maar we moeten door!” Een zeer brede en joviale armzwaai van zijn kant volgde. Annelies keek nog eens op haar kilomterteller en lachte nog een keertje en kon niets anders doen dan hem volgen. Blijkbaar.

En toen kwam dat ene in mij boven. Ik wilde hun uitleggen dat ik het rustig aan wilde doen, dat ik het fijn vond om zo nu en dan een middagje rust te nemen, dat ik het anders deed. Wat ik bedoel: ik wilde me verantwoorden. Ik wilde laten weten dat ik ook heus wel goed fietste of zoiets. En toen dacht ik dus: ‘Lil, je hoeft je helemaal tegenover niemand te bewijzen. Jij doet jouw ding en dat is goed genoeg’ En als ik nou echt hélemaal die instelling had, dán was ik echt wijs. Maar stiekem wil ik toch nog dat Bert denkt: ‘goh, zeg, wat goed van haar!’ En...als laatste: WAT DAN NOG???

Toch wel een beetje wijs, nietwaar?