Getver, bijna thuis! Jippie!!

Zit aan mijn derde La Chouffe Blonde. Beetje extreem, zoveel. Maar het is zo bijzonder: een van mijn laatste dagen. Vandaag 6 weken geleden vertrokken en de afgelopen dagen heb ik weer zo veel verschillende manieren van gastvrijheid gezien. Word ik serieus melancholiek van! Eerst Tess en Hans. Zijn hun B&B een jaar geleden begonnen omdat hij als gepensioneerde aannemer niet stil wilde gaan zitten en mensen wilde blijven zien en zij omdat ze wilde blijven zorgen en mensen wilde blijven zien. Heel erg gastvrij, bijna TE, maar wat is TE? De dag erna Avioth, de mensen, die denken dat geluk bestaat als je maar kijkt en geeft en deelt. En toen gisteren. Nederlanders, die 15 jaar geleden een bio-camping begonnen zijn. Er was al een camping, die zij overgenomen hebben. Met hun 3 kinderen naar België. De jongste was toen 8, de oudste 14. Kinderen naar school in België, Frans was de voertaal, en vader en moeder startten de camping opnieuw op. Na 15 jaar zag ik het volgende: mensen, die geen geluk uitstraalden. Mensen, die vertelden dat het alleen maar kost. Mensen, die geiten en kippen en koeien hebben, maar ik neem gewoon geen geluk waar. Ik had een trekkershut. In die hut 4 bedden, elk met een plastic matrasbeschermer en plastic kussenhoes. Geen onderlaken, geen kussensloop. Ik vroeg een onderlaken en het kostte wat moeite, maar die kreeg ik. Moest ik waarschijnlijk voor betalen, maar kom op, zeg, dan maar betalen. Ik wilde douchen, kreeg dus een douchekaart. Elke seconde dat die kaart in de kaarthouder zat kostte geld. Als ik slim was zette ik de warmeaterkraan open, had ik er ook nog profijt van. Wilde ik een wasje doen (ja, graag) dan weer de kaart aanbieden. Op de site stond al het vrolijke: eten op het terras, van een snack tot een maaltijd. Evenals koffie en ontbijt. Okee, ik heb gedineerd (snacks waren er echt niet), samen met 2 andere kamperende Nederlanders. Het eten was lekker. Maar het ontbijt bleek echt te veel moeite: ‘heb je nog niet ontbeten? (Alsof je ontbijt vraagt als je net ontbijt achter de kiezen hebt)  oh, het brood zit in de vriezer, dan moet ik dat eerst ontdooien’, en toen dacht ik:’ laat maar, fucking bitch!!!’ Toen kreeg ik nog te horen dat het camping-beheer-bedrijf alleen maar geld kost en te weinig oplevert. Tja, troelawip, stop er dan mee. Of geniet van dat wat je hebt, verdorie!!!!

Ik was redelijk pissed toen ik daar wegfietste, maar gelukkig gaat dat snel over. Ik fietste weg met vele lagen over elkaar: elke ochtend is het kouder, maar een uur later ging ik pellen en weer een uur later had ik alleen nog een t-shirtje, een rokje, een fietsbroek en een big smile.

Mijn doel was Willow Spring Hotel, een soort van Texas Ranch Hotel. Het leek de enige optie toen ik mijn laatste dagen ging boeken en het voelde wat gek, horses, country-music, beetje Texas-achtig. Beetje gek.       En daar ben ik nu, en de mensen zijn zo super okee. En de kamer is zo okee. En er zijn paarden. De muziek is country-music (ja, echt geweldig, Jannet!!) Het is hier hartelijk. We praten over keuzes die je maakt en over geluk en liefde. En ik ben de enige gast. 

Jongens, wat is geluk? Dat heb je toch echt heel veel zelf in de hand! Oud, jong, rijk, arm, geniet lekker van wat je hebt!!

Het geheim van het leven is: ‘niet doen wat je prettig vindt maar prettig vinden wat je doet!’