En dan nog heel even

Ik wás er!! Wat had ik weer naar dit moment uitgekeken: de aankomst. Na 9 uur onderweg en 71 km verder kwam ik op de camping, die op de site heel veel beloofde: bar, restaurant, prachtige standplaatsen en noem maar op. Bij aankomst zag ik het al: alles heel eenvoudig. Maar daar kwam Cécile aan: ze stak haar hand uit. ‘Hoi, ik ben Cécile!’ Ik antwoordde :’hoi, ik ben Liliane’ ‘hallo, Liliane’ en gelijk nam ze de regie, heerlijk! ‘Wil je in je tent slapen?’ ‘Uhhh, heb je een andere optie?’ Ik dacht natuurlijk aan een huisje met douche en wc. ‘Je kunt in die tent slapen, die hebben we hier voor noodgevallen. Hoef je je eigen tent niet op te zetten.’ En daar staat gewoon een tentje klaar. Doe maar, dus. ‘Kan ik hier ook eten?’ Er staat een bord met ‘restaurant’ er op. Nee, geen restaurant. ‘Maar ik maak wel wat extra. Heb je allergieën? Zijn er dingen, die je niet wilt of kunt eten?

En zo heb ik heerlijk gegeten. En ze hebben natuurlijk wel Pression. Dit is echt super!!!