Ik sprak de juiste taal

26 augustus 2018 - Saint-Léonard-de-Noblat, Frankrijk

Vanmorgen dikke mist en 12 graden (om half 9), maar het beloofde een mooie dag te worden. Ik besloot me vandaag niet zo potsierlijk te kleden als gisteren, dus geen Crocs (☺️) maar sandaaltjes, geen legging, maar alleen onder m’n jurkje de fietsbroek en verder wel een vestje en als enig wat guitig kledingstuk mijn gele veiligheids vestje, ik moest door de mist en door een tunnel.

Toen ik weer es een keer een klim aan het nemen was zag ik twee fietsende mannen me tegemoet komen. Beiden hadden rode fietstassen voor en rode achtertassen. Ze droegen allebei van die vrolijke glimmende fietskleren en hadden allebei een helm op. Zij suisden me tegemoet, lekker zo naar beneden. Ik riep: ‘that’s better’ en de voorste man riep: ‘I know’ en toen riep hij: ‘nog succes verder!!!’ En ik riep terug: ‘Dank!!! Jullie ook!!‘ (ja, waren natuurlijk gewoon Nederlanders) en daarna waren we uit elkaars gehoorafstand.           

En toen realiseerde ik me dat ik sinds afgelopen dinsdagmorgen kwart over 8, toen Doude en Catherine (vóór mij) vertrokken geen Nederlands meer had gesproken en dat ik sinds dinsdagavond op de camping geen Nederlands meer had gehoord!!        

 Het was maar goed dat ik even geoefend had met al fietsend roepen, want wat later, toen ík (gelukkig!!!) in een afdaling zat schoot er ineens een hond luid blaffend, en toen ie dicht genoeg bij mijn enkels was, daarbij ook nog angstaanjagend grommend uit een tuin. Ik scheurde weg. Dat mág dus niet zeggen ze, mijn rokje wapperde kek, vinden ze leuk en ze rúíken angst. Maar mijn reflex zei: ‘fietsen lil, zo hard als je kunt, en laat hem maar horen dat jíj de baas bent en níét bang’, dus ik schreeuwde: ‘SODEMIETER OP!!! WEGWEZEN!!!! ROT OP!!!’ en ondertussen bleef ik keihard fietsen. Toen keek ik in mijn spiegeltje.

De hond stond, natuurlijk totaal geïntimideerd, stil op de weg en keek me na.

En nu ben ik op de camping in St. Leonard de Noblat. En dit behoeft ook wel even een vermelding te krijgen. Jáááren geleden waren wij als gezin ook op een camping in St.Léonard. Ik vermoed dat ik 8 was en mijn zusje dus 6. Mijn moeder vond het zó leuk: deze camping had een drijvend zwembad!!! Waar dat zwembad in dreef?? Mogelijk in de rivier. Ik kon zwemmen en was gék op zwemmen. Mijn zusje kon nog niet zwemmen. Een leuke bijkomstigheid was dat ik later juf wilde worden, niet perse zwemjuf, maar juf is juf heb ik waarschijnlijk gedacht. En mijn zusje had het volste vertrouwen in mij. Ik trouwens ook. Dus ik zei haar bij het drijvende zwembad in het water te springen en riep toen: ‘intrekken, wijd, sluit’. Maar er ging iets mis en mijn zusje zonk naar de bodem. Gelukkig was er nog een meneer, hij sprong in het water en hielp mijn zusje omhoog en op de kant.                           Toch denk ik dat ik een goede basis gelegd heb. Tenslotte is mijn zusje nu een goede zwemtrainster en heeft ze ook al heel wat zwemmedailles gehaald.

Ik heb hier trouwens nog geen drijvend zwembad gezien.

En nu, een paar uurtjes later, weet ik dat dit wél dezelfde camping is. Het drijvende zwembad (dreef in de rivier) moest plaats maken voor het nieuw gebouwde zwembad bij het sportcomplex.

Foto’s

3 Reacties

  1. Jannet de Waard:
    26 augustus 2018
    Als je zwemjuf was geworden had ik je nooit ontmoet!
  2. Lilian:
    26 augustus 2018
    Ik speelde wel zwemjuf in onze (zus en mij) slaapkamer. Dan moesten de buurkinderen van het stapelbed springen en op de grond zwemmen. Denk niet dat mijn moeder elke dag dweilde....
  3. Jeffers:
    29 augustus 2018
    Wow, heftig momentje zo lang geleden! En gelukkig een held in de buurt.