Sober

Gisteren kwam ik aan in Ervy-le-Chatel en ging ik gelijk naar de camping, beneden bij het riviertje, ik was moe. Toen ik bij de camping kwam ontdekte ik dat het een camping was zonder enige leuke voorziening. Wel keurig en schoon sanitair en een paar picknicktafels. Maar geen uitnodigende pressions of iets anders lekkers. Ik zette mijn tentje op bij een van de picknicktafels. Ik kwam gelijk aan met een Nederlandse man en vrouw, ik vermoed zo’n 10 jaar ouder dan ik. Zij reden in een Partner en hadden een fantastisch tentje, bouwjaar 1964!!!! vertelde Frans. Enkeldaks, nooit lekkage, toen gemaakt voor Himalaya-expedities. Zij zijn fanatieke wandelaars, ook met bepakking, maar hij heeft een rugblessure gehad en moet het lopen met bepakking weer opbouwen. Terwijl we zo aan het praten waren riep zij: “Frans, kom je nou, we gaan eten!!” Als ik dit dan waarneem krijg ik het plaatsvervangend benauwd. Frans ging gauw naar hun tafeltje met het geruite kleedje, hij liep best wel kittig, zo zonder bepakking.

inmiddels was ik redelijk klaar voor de nacht: mijn tent stond (ben echt elke keer best wel trots op mijn tentje, dat daar gastvrij en geduldig staat te wachten op mijn entree), mijn wasje hing en mijn kleren voor de nacht lagen klaar in het zwarte foedraaltje. Toen Frans moest eten had ik alles al uitgedokterd: mijn lange thermische onderhemd had ik gelijk na het douchen aangedaan. Daaroverheen droeg ik mijn langmouwige thermische t-shirt. Klaar lagen mijn lange thermische onderbroek, dikke waterdichte sokken, mijn trainingsbroek, mijn paarse vestje en mijn dikke nieuwe grijze fleece. Tevens mijn Buff en mijn Decathon mutsje. Ik was er helemaal klaar voor!

En niets bleek overbodig! Als het 25 graden is kun je het je bijna niet voorstellen, maar ik wist inmiddels beter!!!

Langzaam maar zeker werd het kouder en bij mij ging laagje voor laagje aan. 

Om 9 uur werd het echt donker en eigenlijk ook onaangenaam. Ik ging mijn tanden poetsen, mijn tentje in en kroop in mijn zijden lakenzakje en vervolgens in mijn slaapzak. Mijn slaapzak is eigenlijk een blauwe zak, waarin nog een stuk of 15 donsveertjes dwarrelen.

Ik ging lezen (Onzichtbaar. Van Murat Isik. Mooi!!!) en al snel viel ik in slaap. Ik sliep niet zo goed. Onrustig, pijn in mijn schouders (o ja, daar huist artrose), niet koud.....nou ja, een heel klein beetje koud, nou ja, eigenlijk niet echt heel comfortabel. Maar toch, werd pas echt wakker om 7 uur. Eerst alles in de tent inpakken, daarna naar de douches (niet douchen, want dan krijg ik mijn doek=mijn handdoek niet droog).

Tja....geen diner gisteren (noodvoorraad aangesproken), maar ook geen ontbijt. Tijdens het wegwerken van een musli-notenreep gewacht tot de tent een beetje opgedroogd was. En toen toch vertrokken.

Als ik ergens mee zit ga ik met of tegen mijn kinderen praten. Zo ook nu. Al een dag of twee. Vind ik dit wel leuk? Kleumend bij m’n tentje zitten? Kleumend in m’n tentje liggen? Nee, dit vind ik niet leuk. Hè hè, lillebil, eindelijk!!! Gisteren weinig gegeten, slecht geslapen, geen comfort, wat wil ik?

Joggem liet weten dat ik ook vandáág kan komen. Maar dat wil ik niet. Ik geniet van dit fietsen, ik geniet van mijn gelukkig-voelen. Van mijn voortreffelijke Plat du Jour in Troyes vandaag (die wijn had ik niet moeten nemen, denk ik) Ik geniet van mijn fantastische B&B, waar ik nu ben. Ik heb nu een route uitgezet, waarbij ik voornamelijk, en misschien helemaal, tentloos zal slapen de rest van mijn trip. 

Gek hoor, dat ik het idee had dat ik me moest verantwoorden. En toen mijn beslissing genomen was voelde ik me weer zo goed!!