MAMIL’s

Jullie zijn mijn getuigen. Ik ben begripvoller geworden, ik zal niet meer slecht over anderen praten, ik ben zachtmoediger geworden, meer dan aardig, liefdevoller, behulpzamer en geduldiger. En nu heb ik zeker nog andere mooie en schone eigenschappen overgeslagen, die allemaal bij mij zijn gaan passen.

Ach, je voelt ‘m al. Ik pas nog niet helemaal goed in dat keurslijf. Merk ik. Vandaag een hele korte fietsdag. Ik fietste hier, waar ik vannacht verblijf, voorbij en dacht ineens: ’hè?? Zo heet toch mijn B&B??!’ Ik fietste terug en ja hoor, ik was al weer ‘thuis’. Zodoende zat ik al om half 3 voor het huis. Práchtige lokatie. Er komen heel veel fietsers langs, maar dan vooral racefietsers. En nu kom ik waar ik naar toe wil: ik zie zo verschrikkelijk veel wat al te zware mannen, van zo’n 50 à 60 jaar, met die veel te strakke lycra pakjes. En als ik ze op de fiets zie zitten, zo’n  fiets, die absoluut niet bij hun postuur past, dan lach ik ze uit. Stilletjes, besmuikt. Ik bespot ze....Ze zitten er echt idioot op. Ik denk dan: ‘gast!! ga jezelf eens in de spiegel bekijken met je veel te grote lijf, uitpuilend in je pakkie. Geen porum, man!!’ De fiets is te kort en te laag. Je ziet de mannen gewoon ongemakkelijk zijn. En dan ben ik toch niet die verlichte vrouw, die leeft en laat leven. Die vrouw, die alleen maar liefdevol over anderen denkt. Nee hoor, dan kijk ik ze na en zeg spottend: MAMIL...

(Middle Aged Man In Lycra)