Een na laatste keer

Het is 7 uur in de ochtend. Straks fiets ik nog naar Eindhoven, zo’n 70 km, en dan stap ik in de trein. ‘n Vlakke weg, niks afzien. Niet naar de weg kijken en denken: ‘die helling red ik niet...ik moet misschien wel afstappen’ Ik hoef niet meer te denken: ‘als ik mijn tent, luchtbed, hamertje en stoeltje terugstuur scheelt dat veel in gewicht. Ik heb ze toch zéér waarschijnlijk niet meer nodig’ In Eindhoven moet ik vast met een lift. En dan komt er vast niet ineens een engerd aan, die mij waarschijnlijk in die lift wil beroven. En als ik niet met de lift kan of wil, staat er niet een baasje van de SNCF of de Prorail met zijn armen over elkaar, die me niet wil helpen. Maar dat op het laatste moment toch wel gaat doen.

Ik zal nog wel onderweg veel bezig zijn met bedenken wat ik ga schrijven. Situaties inschatten of ze leuk zijn om op te schrijven.

Eergisteren fietste ik langs de Lienne, de Amblève, de Ourthe en het Albertkanaal. Ik fietste door Luik. Ik hou niet van Luik om een paar nare redenen. Het is ook niet leuk fietsen door Luik. Je moet echt over grote drukke wegen en dan invoegen van links op een andere grote weg. Ik bedacht dat ik mijn kinderen zal vertellen dat ze van mij NIET door Luik mogen fietsen. Maar ik denk dat ik ze dat helemaal niet hoef te vertellen. Ze gaan toch niet door Luik fietsen. Toen ik Eijsden naderde heb ik goed opgelet, ik wist dat Eijsden in Nederland ligt, dus er zou toch een aanwijzing moeten zijn als de grens er was. Omdat ik goed oplette zag ik de grijze grenspaal.

En gisteren ging ik in Eijsden met de veerpont de Maas over. Toen was ik weer in het buitenland. In België. Ik hou van die kleine pontjes. En daarvandaan fietste ik naar Kinrooi. Mijn laatste avond van mijn trip was ik bij vrienden. Vannacht heb ik gelogeerd. 

Een paar dagen geleden, ergens onderweg, vroeg iemand me: ‘wat is het leukste wat je hebt meegemaakt? En wat was het naarste?’ Ik vertelde hem dat ik wist dat dat de dingen zullen zijn waar ik deze dagen mee bezig zal zijn. En dat ik het daarna op mijn blog zal zetten. Dat dat mijn laatste verhaaltje zal zijn. Ik vertelde hem ook dat het schrijven van een blog voor mij heel leuk geweest is. Ik keek vaak of er al reacties waren. Dat ik het zal missen. En toen zei ik maar hele kleine dingetjes te hebben meegemaakt, maar dat ze wel waardevol gebleken zijn. 

Voor mij.

Dit zal mijn een na laatste stukje zijn. Ik kijk er naar uit weer naar huis te gaan. Maar ik kijk er ook naar uit weer op stap te gaan. Maar dat laatste gevoel verdwijnt misschien. Als ik comfortabel op mijn bank zit. Of ‘s nachts naar de wc moet en gewoon mijn eigen fijne bed uit hoef te glijden om gewoon naar m’n eigen wc te gaan.

Wie weet...