Iguazú national park

Mijn laatste attractie deze trip: scheuren door een van de grootste watervallen van de wereld in een zodiac boot. 

Het is, of: ik vind, het altijd leuk om dingen met anderen te beleven. Zo scheurde ik op donderdagmorgen met een zwemvest over mijn badpak met een stuk of 50 anderen in zo’n grote rubberboot, met een veel-pk-motor stroomopwaarts over de rivier richting de indrukwekkende watervallen op de grens van Brazilië, Paraguay en Argentinië.  Even ter informatie: deze giga watervallen laten samen 1 miljoen liter water per seconde vallen en de oorsprong van de watervallen is een rivier, ontstaan uit een bron en regen. Hoe is het mogelijk?!

Maar goed, wij scheurden over de rivier richting watervallen, wij schreeuwden luid, zwaaiden in de lucht. Toen we bij de watervallen kwamen kregen we de mogelijkheid even rustig foto’s te maken. Daarna het advies alles zoals telefoons, fototoestellen, brillen in de meegegeven dry-bags te stoppen en de drybags goed te sluiten. En daarna scheurden we door de immense watervallen. Juichen, natuurlijk, keihard lachen. In een korte pauze elkaar aankijken en nog harder lachen om de verzopen aanblik en daar gingen we weer. Nog een keer. En toen iets verder door weer zo’n massa neerstortend water. En toen terug naar het aanlegpunt, stroomafwaarts door de snelstromende rivier, dus nog harder en schuiner dan heen. Schreeuwen van plezier. Who cares? We mochten even idioot doen, we zagen er toch niet uit. En we zeiden tegen elkaar dat dit een van de leukste dingen was van de hele trip. 

Na de boottocht klommen we de trap weer op naar de ‘junglejeep’, waar we weer lessen kregen over de natuur (vogels, planten, insecten, roofdieren enz) om ons heen. Wij hoorden dat alles lachend aan, nog vol van onze spannende boottrip.

Die middag liepen we kilometers over de gemaakte constructies over en langs de watervallen. Het was warm, de zon scheen volop, dus genoeg regenbogen voor nog meer ’oehs’ en ‘ahs’. 

Gek idee dat we overmorgen al vliegend naar huis zullen zijn. De meesten van ons vertelden dat ze weer verlangen naar huis. Natuurlijk wil ik kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen zien. Maar ik kan geloof ik nog jaren door reizen.

Het is nu vrijdagochtend. Vanmorgen bleek ik ook een beetje geveld door iets lastigs: wat hoofdpijn en bij voorkeur niet te ver van een wc te willen zijn. Het regent en ik blijf in het heerlijke hotel. De meeste anderen bussen deze ochtend naar Brazilië om de watervallen ook nog es van boven te zien. Ben gelukkig al redelijk verzadigd. Vanmiddag de terugvlucht naar Buenos Aires, terug naar het gore hotel, voor 1 nacht, een laatste avond met de groep. Een leuke groep is natuurlijk geweldig, maar de meesten moet ik straks echt gaan missen. Dat is de tol van dit toffe samenzijn!