Geduld is een schone zaak

Ik sta. Ik sta op het vliegveld Buenos Aires Internacional. Ik sta in een rij en wij wachten op iemand van Iberia. Mijn groep is ergens anders, want zij vliegen allemaal met Alitalia. Omdat ik via NYC ben gekomen heb ik gekozen voor een terugvlucht met Iberia. Ik werd vanmorgen wakker, keek op mijn telefoon en las dat mijn vlucht gecanceld is. Ik kreeg ook een mail dat er een nieuwe reservering gemaakt is, vertrek 22.45uur. In plaats van 14.35uur. Ben, na wat overwegingen, toch meegegaan met de groep naar de luchthaven, wil in ieder geval mijn vlucht en seat (had gebruik gemaakt van het aanbod tegen niet te veel betaling een prachtige premiumseat te kopen) zeker stellen. En hier staan dus allemaal mensen, er is geen kantoor van Iberia en de incheckbalie gaat pas om 11.30 open voor een vlucht naar Barcelona. Het is nu 10.55 uur. 

Ik zit. Ik zit met al mijn bagage aan het eind van hal A, bij el Patio. Dat is een soort van snackbarretje. Ik heb 2 vouchers gekregen. 1 voor een lunch en 1 voor een snack. Als troost, want compensatie mogen we het niet noemen. Bij de incheckbalie van Iberia kon ik weinig bereiken. De schitterende premiumseat, waar ik me zo op verheugd had, was op deze vlucht niet beschikbaar. Heb nu een seat helemaal achterin, en als het klopt helemaal los in een middenrow, geregeld. Kan pas inchecken om 19.50 uur, dus 6 uur vanaf nu. Het is nu 13.55 uur.

Ik voel me een klein beetje als Tom Hanks in Beyond Borders. Hij is in die fim gedoemd 9 maanden op het vliegveld JFK te vertoeven. De eerste dagen zoekt hij z’n weg. Maakt vrienden. Ik heb nu ook vriendschap met Karen, die haar best doet mijn Spaans te verstaan en met haar Engels met mij te converseren. Zij staat achter de counter van El Patio. Samen met Christa, maar die doet geen Engels. Ik hoop niet dat ik, net als Tom, ook een slaapplaats moet gaan creëren.

Mijn lunchvoucher ingewisseld. Koos een redelijk lekker uitziende lunch: een aubergine, overgoten met gesmolten kaas en gebakken tomaat by the side. Maar, ik had het kunnen weten, dáár is die voucher niet voor. Nee, kip met patat of een salade. Mét een drink. Nee, geen koffie, maar pepsi of zo. 

En Juan, met drie boventanden en twee onder, kwam mijn tafel afruimen en wees me er op dat ik nóg een drankje in mijn foambeker mag nemen. Hij was er van overtuigd dat hij ‘refill’ zei en ik verstond hem en wij glimlachten samenzweerderig naar elkaar. Slechts 6 uur op het vliegveld en nu al 2 vrienden.