En we fietsen maar door

 27 april

We feliciteerden elkaar met Koningsdag en genoten van het ontbijt. Om kwart voor 7 stond dat klaar: havermoutpap, yoghurt, muesli, crusli, scrambled eggs, toast, kaas, zoetigheden, gekookte eieren, fruit, worstjes, bacon, koffie, thee, melk. Ik geloof dat ik niks vergeten ben. Elke ochtend zorgt Pascal dat hij z’n havermoutpap om kwart voor 7 klaar heeft.

Ik at yoghurt met muesli en een toast met scrambled eggs. En ik dronk 2 koppen (oplos)koffie.

Om half 8 vertrek, we moesten 175 km overbruggen, het eerste deel ging daarom per bus. Toen er nog zo’n 90 km te gaan waren laadden we de fietsen af, zetten de sturen recht en fietsten we weg. Ik ging als een tierelier. Het fietste goed. Alleen die gigantische trucks, die soms langsscheerden, waren geen pretje. Na 25km de eerste pauze. Ik zat vol energie. At wat koekjes en dronk veel limonade, een soort van Sprite. En weer op pad. Ik leek niet meer te stuiten. Alles werkte mee: benen en mind. Het was ook niet zwaar, een enkel heuveltje. Langs de kant begroet door talloze kinderen, ‘hello!!’ En ‘how are you’ en ‘give me five’ bij het laatste stonden ze in de rij naast elkaar en verwachtten dat je hun handen klapte. Het was alsof we in een peloton van de Tour zaten.

Na uiteindelijk 51 km stond de bus weer klaar. Ik dacht dat het lunchtijd was, maar weer waren er slechts koekjes, cola (bah), sprite, water en fruit. De lunch zou bij de volgende stop zijn. Na nog zo’n 20 km. ‘Dat heb ik gezegd, gisteren’ zei Pascal. Zal best, konden velen zich niet herinneren. 

Ik pauzeerde niet te lang.

Bij 65 km op mijn teller was ik ineens op. Ik dronk water en stapte weer op. De route was niet zwaar, geen echte klimmetjes, beetje op en neer, maar mijn brandstof leek op. Ik kwam gewoon niet boven de 15 km per uur. Ik dacht dat ik helemaal achteraan fietste en wist dat ik nog zeker 6 km te gaan had vóór de truck er zou staan. 

Op zich was het ook echt geen ramp, ik heb op mijn eigen tripjes wel vaker dat ik even ‘op’ ben en, als dat kan ga ik dan even pauze nemen. Maar nu had ik met een groep te maken. Daar kwam de emotie. Boosheid, verdriet, het ligt vlak naast elkaar. Maar de emotie was er. En uiteindelijk (ik had tenslotte een aantal kilometers om het allemaal te laten gebeuren, zo’n 20 minuten) werd het boosheid, gericht op Pascal. Hoe kón hij denken, dat ik na een ontbijt om 7.15 uur, genoeg zou hebben aan wat koekjes en limonade om 70 km te fietsen???? Beláchelijk!! En nu fiets ik hier helemaal alleen achteraan, niemand die even terugkomt om te kijken of alles in orde is. Het was allemaal TE idioot!!!

In die boosheid was ik toen ik bij de bus kwam, die lekker in de schaduw stond. Paul maakte een leuke grap, maar IK was niet in de mood, en ik snauwde hem af. Er was een krukje vrij naast Annemieke, mijn grote vriendin. Daarnaast zat Simone en daarnaast Margriet. Ze luisterden naar me, ik huilde half, Margriet haalde een bakje sla en een kopje thee, Annemieke en Simone spraken me bemoedigend toe. Dat was echt fijn, daar knapte ik al wat van op.

Even later kwamen de echte laatsten.

Pascal was technisch aan het doen met een fiets, maar toen hij zijn bordje had opgeschept vroeg ik of ik even met hem kon praten. Ik vertelde hem mijn frustratie. Hij reageerde goed en toen gingen we samen kijken hoe dit in het vervolg opgelost kan worden. Boterham met kaas mee is een leuk idee, maar voordat daar energie van vrijkomt zijn we weer een paar uur verder.

Het beste: de havermout in de morgen. Daar komt geleidelijk energie van vrij en kun je uren op teren. Koffie! In de pauzes de muesli-koekjes én COLA!! Ben niet gek op cola, trouwens ook niet op havermout, maar het is voor een goed doel! Meenemen een banaan. Zelf voegde ik aan toe: echt even rust nemen in de pauzes.

En dat is nu mijn nieuwe fietspatroon!!

Na de lunch ging het echt heel veel beter, ik fietste vol energie. Na de lunch met goed eten en cola!

28 april

We verlieten de camping weer om half 8. Op de fiets. We bouwden de truck weer op toen we bij de weg kwamen en hadden een transfer van zo’n 60 km. We gingen Zambia exploren via een dirt road. Ik besloot gewoon mee te fietsen, ik kon altijd bij een pauze instappen als het niet zou gaan. Veel zand, keien, hobbels. Maar práchtig! Soms hoorde je de kinderen al van verre aan komen rennen. Oh, de Afrikaanse mensen zijn zo open en zo enthousiast. En ze lachen heel veel. Als we stilstaan komen ze aangerend om ons de hand te schudden. Ze willen op de foto. Ze zien er absoluut niet ongelukkig uit. Niet dat ik wil dat ze ongelukkig zijn, maar wij zijn zo snel geneigd te denken dat mensen zielig zijn als ze in ouwe afgetrapte kleren lopen. Maar dan zie je die lachende gezichten en kun je alleen maar meelachen.

Mensen die wel eens met mij op vakantie zijn geweest weten dat ik neurotisch kan doen over plastic. Waarom al die plastic flessen met water kopen als er filters bestaan? Heb er echt spijt van dat ik mijn waterfilter niet heb meegenomen. Dan had ik het tapwater kunnen filteren. Als wij pauzeren en dus eten en drinken zitten er altijd kinderen bij. En die willen graag die flessen. Dus die geef ik. Wat doen ze er mee? Water halen uit de put? Misschien. Maar ook mee spelen. Muziek maken, door ze tegen elkaar te slaan.

Vandaag zag ik echt zó iets moois: een jongetje liep met een treintje aan een touwtje achter zich aan. Dat treintje was gemaakt van plastic flessen! Uitgesneden. Ook de wielen. Echt fantastisch!! 

Natuurlijk hoeven wij niet terug naar die tijd. Dat gaat ook echt niet lukken. Maar ja, het is wel heel erg leuk te zien hoe kinderen hier hun eigen speelgoed maken en vinden.

Net als oude autobanden. Die rollen ze hard voor zich uit en dan rennen zij er achteraan.

De dirt road werd op een bepaald punt onbegaanbaar voor de truck als deze dezelfde weg zou volgen als wij fietsers. Navraag leerde dat de truck 21 km de weg naar rechts kon nemen, daarna 30 km naar links en daar zouden we elkaar weer kunnen treffen als wij het zand- hobbel- keienpad 25 km zouden fietsen.

Het lukte!! Dankzij ‘lokatie delen’ van Pascal en Paul.

Op dit pad bleven we bij elkaar. Het was echt super!! En ook zo mooi!

We fietsten met elkaar, tegelijkertijd, naar een campsite, door een Engels echtpaar gerund. 5 km van hun huis, dat ook al 4 km van de weg lag, vandaan.

We kwamen eerst langs hun huis, veel honden, bijna alle honden net zo stevig (= te dik) als de mensen. Ook een prachtig zwart paard, dat zo nu en dan even naar ons toe kwam in de serre.

Maar we moesten dus nog een stukje door. Toen kwamen we bij een geweldige kampeerplek. Twee douches (koud en onder een van de twee stond je wel heel erg open in the air) en twee wc’s, waarvan er een ook niet privé was.

En alweer ontzettend lekker gegeten. Om 9 uur gaan de eersten de tent in. Om kwart voor tien is het kamp in volle rust.