De falls en van Zam naar Zim

30 april

Net als op bijna elke andere dag stond het ontbijt om kwart voor 7 klaar en was het vertrek om half 8. Voordeel van het slapen in een hotel is dat de tent niet hoeft te worden afgebroken en de (zware) tent en mijn bagage niet naar de truck gesleept hoeven te worden. Scheelt toch zeker 20 minuten. Had ik misschien al verteld, maar ik had het geluk de grootste en zwaarste tent (C4) te hebben gekregen. Bijna niet op te rollen, in m’n eentje, en zeker niet in de zak te krijgen, in m’n eentje, en absoluut niet te tillen, in m’n eentje. Voor de laatste twee bezigheden moest ik altijd hulp vragen. Helaas vliegt Annemieke morgen weer naar Nederland als wij naar Windhoek vliegen, maar ik ga me wel haar, wat kleinere, tent (C14) toe-eigenen.

Vertrek dus om half 8, op de fiets, richting de Victoria Falls. Het zou niet te lang en te zwaar fietsen worden dus ik trakteerde mezelf op yoghurt met muesli in plaats van de wat zware havermout-pascal-pap. Gedurende de ochtend werd ik heel erg misselijk. Na het opzetten van de tenten fietsten we naar de falls, 10 km, en de misselijkheid bleef. Annemieke gaf me twee paracetamollen, dat leek wel wat te helpen. Ik ging me afvragen waar die misselijkheid vandaan kon komen. Misschien de yoghurt? De koffie? 

De falls waren indrukwekkend. De breedte van de waterval is 1708 meter en er stort 500 miljoen liter water per minuut naar beneden van ruim 100 meter hoogte. Anders dan de watervallen, die ik in Iguacu (Argentinie) zag. Daar zijn de watervallen korter, maar daar kun je een dag lopen en ze nog niet alle 300 gezien hebben. Wat ben ik toch een grote geluksvogel dat ik dit allemaal kan zien!!!!

Op 1 mei fietsten we vroeg de grens van Zambia en Zimbabwe over. De formaliteiten kostten dit keer niet te veel tijd, misschien alles bij elkaar een half uur. Een paar kilometer van de grens postten wij ons op een terras waar we echte koffie konden drinken terwijl Pascal, Monique en Paul boodschappen deden voor 1 dag diner en 2 dagen lunch. Morgenmiddag gingen Paul en Mozes met de truck, de fietsen en de bagage de grens van Botswana over om naar Windhoek te rijden en er mag geen vers eten de grens over (en geen melk en yoghurt enz) Echte koffie, maar eigenlijk had ik er niet zo’n zin in, ik voelde me alweer beroerd. Deze morgen had ik een klein beetje pap gegeten en een kop koffie gedronken. Wat zou het toch zijn? Misschien echt de doxycycline? Alleen zo raar dat dat pas de 11e dag kwam. Of is dat niet raar? Als we Pascals raad op zouden volgen zouden we allemaal kunnen stoppen met de anti-malaria medicijnen: we waren toch niet geprikt.....Maar is dat zo? Weten we dat wel zeker? 

Ik werd al misselijker. Bij de lunchpauze ging ik ver bij het eten vandaan zitten, voelde me verschrikkelijk beroerd. Wel verder gefietst, maar het ging maar niet over. Ongeveer 100 km voor het National Park Hwange, waarbinnen we gingen kamperen, gingen we de bus in. Ik viel in slaap. Maar werd natuurlijk wakker toen we in het park waren en de eerste olifant werd gespot. 

Simone en Erik hielpen Annemieke (grieperig) en mij (kotsmisselijk) met het opzetten van onze tenten. En we hadden nog wel haast: om half 4 moesten we bij de ingang zijn voor de safaries.

Olifanten, impala’s, giraffes (oh, die vind ik zo mooi!! Echt mijn favoriet!), nijlpaarden, zebra’s, parelhoenders met blauwe koppen, vele andere vogels...gewoon heel erg veel gezien. Toen twee mannetjes olifanten elkaar aan het berijden waren en ik onschuldig vroeg of er ook homoseksualiteit bij olifanten voorkwam lachte Zimba, onze gids, hij zei ‘nee’, dook achter het stuur en scheurde verder.  

Bij het eten kreeg ik net wat pasta zonder iets anders weg. De misselijkheid was er nog wel, maar het ging al wat beter. Ik denk dat ik om half 10 in slaap viel en heb bijna als een blok, tot  de wekker om half 6 ging, geslapen. Weet dat het niet helemaal als een blok was want heb ‘s nacht een paar keer ‘OEH’ ‘OEH’ gehoord. Zéker geen uil of zo, weet niet wat wel