Exploring Zambia

29 april

Aanvankelijk zou het begin van deze reis door Zimbabwe gaan. Van Harare naar Victoria Falls. Maar door de slechte omstandigheden in Zimbabwe, de aanvankelijke onrust, is er besloten van Harare naar de Victoria Falls via Zambia te gaan. Dit is voor Pascal een nieuwe route, hij kent de te nemen route ook niet en vertrouwt regelmatig op Google Maps. Zo ook deze dag. Bij voorkeur wordt er een route gekozen, die niet de gangbare geasfalteerde weg is. Vandaag zouden we na 6 km rechtsaf slaan en via een ongeplaveide weg ongeveer 55 km afleggen.

Het eerste gedeelte, zo’n 25 km, was rijden over een wasbord. Fiets en ik trilden zeer heftig en meer dan oncomfortabel de weg over. Soms was er een kort gedeelte redelijk vlak, maar dan moest je wel op het dunne lijntje blijven rijden. Buiten mijn lichamelijke ongemakken had ik ook te maken met het feit dat het Pascal niet verstandig leek ook mijn banden wat leeg te laten lopen. Voordeel van het leeglopen is dat je dan meer grip op de weg zou hebben en dus makkelijker over dit soort wegen rijdt. Nadeel bij mijn banden is dat ik dan een grotere kans heb op een lekke band. Dus ik stuiterde er nog lustiger op los dan de anderen. Na de pauze, na 25 km, kwam er een verandering van wegdek: het wegdek bestond nu uit zeer mul zand. Niet te fietsen. En ook lopend niet de makkelijkste manier om vooruit te komen. Maar de dorpjes waar we langs kwamen en waar we door kwamen maakten veel goed. De mensen zijn zo leuk. Ze roepen, schreeuwen, klappen en liggen soms in een deuk om ons mafkezen, met die idiote kleren, die bezopen hoofddeksels en die toch wel bizarre fietsen. Maar het is allemaal vriendelijk en leuk en aardig.

En dus weer op een andere manier vermoeiend.

Ik wou dat ik kon beschrijven hoe geweldig het was om uiteindelijk het dorp Kalomo in te fietsen. Geen geplaveide weg, alles loopt en rijdt door elkaar, jong en oud, op oude fietsen, met karren met of zonder ossen, lawaaiige pick-ups, gevuld met mensen.

En wij.

Ook hier een warm welkom: ‘HELLO!!!!!’ en zwaaien. En als wij terugzwaaien dan lachen ze zich krom. En wij lachen blij en trots. Het voelt allemaal zo gastvrij.

Ook het hotel heette ons van harte welkom. Buiten werden de stoelen gezet voor ons. Pascal haalde een bak met ijsblokjes en bieren en frisdrank en wijn. Een vrouw van het hotel bood aan te helpen. Pascal wilde genoeglijk samen de zware bak dragen, maar de vrouw pakte de bak op en zette hem op haar hoofd. En zo kwam ze naar ons toe. Wát ‘n kracht in haar nek!!!!

Het hotel was verder van een zeer laag allooi. Het bed was naar. De douche was koud en dan ineens veel te heet. De klamboe was vies en paste niet over het bed.

Maar okee, ik was wél in Zambia!!!!!